Nieuw-Zeeland, de co-host van het WK, heeft dinsdag de kans om weer een grote stap voorwaarts te zetten.
Dagen nadat het de eerste WK-overwinning in de geschiedenis van het group behaalde, weet Nieuw-Zeeland dat een overwinning op de Filippijnen in Wellington effectief zou verzekeren dat de Soccer Ferns, zoals het group bekend staat, voor het eerst de knock-outrondes zullen bereiken.
In de andere wedstrijden van dinsdag waren Colombia en Zuid-Korea de laatste van de 32 groups die het veld betreden, en Noorwegen – verslagen door Nieuw-Zeeland in de opener – zal proberen zich te herstellen tegen Zwitserland.
Colombia versus Zuid-Korea
Colombia liet een sterke prestatie zien in de Copa América Championship, waar het Argentinië versloeg in de halve finale en in de finale verloor van Brazilië met 1-0. Die resultaten suggereerden een bereidheid om te strijden op het wereldtoneel.
De opener liet er weinig twijfel over bestaan dat hij klaar was om te spelen. Catalina Usme zette Colombia in de 30e minuut op voorsprong vanaf de penaltystip nadat een Koreaanse verdediger werd gefloten voor handbal. En Linda Caicedo, een 18-jarige aanvaller en overlevende van kanker, verdubbelde de voorsprong na een gebogen run waarin ze de bal op het middenveld verzamelde, zich door minstens vier verdedigers baande en scoorde toen de Zuid-Koreaanse doelman, Yoon Younger-geul, haar schot door haar gehandschoende handen liet gaan.
Korea’s hoogtepunt kwam in de 78e minuut toen de aanvaller Casey Phair, 16, de jongste speler ooit werd die deelnam aan het WK. Phair, de dochter van een Amerikaanse vader en een Koreaanse moeder die opgroeide in New Jersey, is ook de eerste speler van gemengd ras die ooit is opgeroepen door het nationale group van Korea.
Nieuw-Zeeland versus Filippijnen
De spelers van Nieuw-Zeeland schokten veel mensen – inclusief zichzelf – door Noorwegen met 1-0 van streek te maken in de openingswedstrijd van het WK.
Nu bevinden de Ferns zich op nieuw territorium: in een gunstige positie voor een pad voorbij de groepsfase, een checkpoint dat niet is bereikt in vijf eerdere reizen naar het toernooi.
Het grootste obstakel om verder te komen, kan in feite achter hen liggen. Noorwegen deed mee aan het toernooi als 12e op de FIFA-ranglijst, terwijl de Filippijnen op de 46e plaats staan. Nieuw-Zeeland staat 26e, maar berijdt nu een golf van zogenaamde Fern Fever en kijkt uit naar weer een avond voor een vriendelijke menigte.
De Filipijnen verloren bij hun WK-debuut met 2-0 van Zwitserland. Het group haalt veel uit de Verenigde Staten – 18 spelers op het 23-vrouwenrooster van de ploeg zijn in feite geboren in Amerika – en maakt daar geen excuses voor.
“Het kan me niet echt schelen waar ze geboren zijn”, zei de Australische coach van het group, Alen Stajcic. “Als ze Filipijnen in hun hart en in hun bloed hebben, en ze zijn goed in voetbal, dan komen ze in aanmerking voor ons group.
“Ze spelen allemaal voor hun vlag, ze spelen allemaal voor hun land, ze spelen allemaal voor de mensen in de Filippijnen, waar ze ook wonen.”
Zwitserland versus Noorwegen
Noorwegen wil herstellen van zijn openingsnederlaag en heeft waarschijnlijk een overwinning nodig tegen Zwitserland, en dan nog een tegen de Filippijnen, om ervoor te zorgen dat het doorgaat naar de knock-outs.
De Noren staan onder leiding van Ada Hegerberg, de 28-jarige spits – en voormalig wereldspeler van het jaar – die het WK 2019 niet bijwoonde uit protest tegen de manier waarop haar federatie het vrouwenvoetbal behandelt. Hegerberg, een van de beste spelers van het spel, was vijf jaar afwezig bij de nationale ploeg voordat hij afgelopen zomer terugkeerde voor het EK. Maar ze was verrassend ineffectief tegen Nieuw-Zeeland, en dat zal niet werken tegen de Zwitsers.
Zwitserland domineerde de Filippijnen in hun opener en versloeg hun tegenstanders met 17-3. Het is onwaarschijnlijk dat ze hetzelfde voordeel hebben ten opzichte van de Noren. Ramona Bachmann, die haar clubvoetbal speelt voor Paris St.-Germain, was de uitblinker in de openingszege van haar group. Ze zal vandaag een vergelijkbare prestatie nodig hebben om Zwitserland vooruit te helpen.
Het WK heeft geen tekort aan tienertalenten, maar ze halen zo snel de krantenkoppen dat het moeilijk wordt om bij te blijven.
Vrijdag werd Alyssa Thompson, een 18-jarige die nog bij haar ouders woont, de jongste speelster van de Verenigde Staten die op een WK in twee decennia verscheen. Maandag gaf Giulia Dragoni, een 16-jarige middenvelder, haar een voorsprong toen ze in de openingswedstrijd voor Italië startte.
Toen, op dinsdag, deed Casey Phair, een aanvaller uit New Jersey met Koreaanse afkomst, ze allebei nog een stap verder: Phair kwam in de wedstrijd van Korea tegen Colombia als invaller in de tweede helft en werd met 16 jaar en 26 dagen de jongste speler ooit die optrad in de Girls’s World Cup.
Phair’s optreden was getelegrafeerd door de coach van Korea, Colin Bell, in de weken nadat hij haar op zijn definitieve selectie had genoemd. Maar haar spel was pas zeker toen ze naar de zijlijn liep om in de 78e minuut in Sydney in te vallen.
“Casey gaat niet als passagier, maar als een waardevol lid van de ploeg”, had Bell gezegd toen hij zijn WK-selectie noemde.
Dinsdag gaf hij Phair haar kans.
“Ze verdiende het om de kans te krijgen om te spelen”, zei Bell. “Ze heeft heel goed getraind, web zo goed als iedereen.
“Het is ook een signaal dat dat de toekomst is, zij is de toekomst”, voegde hij eraan toe. “We hebben sterke, snelle spelers met lichamelijkheid nodig.”
Bell en Korea hebben hun finest gedaan om Phair, de dochter van een Amerikaanse vader en een Koreaanse moeder, te verwelkomen – en te beschermen – de eerste mixed-race-speler die ooit is opgeroepen door het nationale group van Korea.
‘Wat mij betreft is ze nog een variety,’ zei Bell over Phair. “En het is mijn plicht om haar te beschermen, zodat ze kan bloeien en haar potentieel echt kan vervullen.”
Als de jeugdbeweging van het WK een vaandeldrager heeft, zou het een andere speler kunnen zijn die in dezelfde wedstrijd het veld betrad: Linda Caicedo uit Colombia.
Caicedo, een 18-jarige aanvaller die voor Actual Madrid speelt, opende haar scoreaccount voor het WK met een schitterende run op het halve veld in de eerste helft van de 2-0 overwinning van Colombia. (Ja, de Koreaanse doelman had het beter kunnen doen op het schot van Caicedo. Maar concentreer je op de vaardigheid die Caicedo in positie bracht om te schieten, niet hoe de bal erin ging.)
Caicedo had al een opmerkelijk verhaal voordat ze in Australië aankwam.
Drie jaar geleden, toen ze 15 was, kreeg ze de diagnose eierstokkanker. Ze had haar profdebuut al gemaakt voor haar Colombiaanse membership, maar toen ze werd behandeld, dacht ze dat haar veelbelovende carrière voorbij was. “Ik dacht dat ik nooit meer zou spelen”, zei ze.
In plaats daarvan herstelde ze en werd ze een van de slimste en meest gewilde jonge talenten ter wereld. Door haar optreden in de Copa América Femenina van vorig jaar werd ze geëerd als de speler van het toernooi boven meer doorgewinterde sterren, en zag Colombia haar plaats in het WK boeken.
Op de vraag of ze een boodschap had voor andere jonge vrouwen die met kanker te maken hebben, zei ze: “Ik ben een voorbeeld dat je daar uit kunt komen en dit kunt overwinnen.”
Toen de Verenigde Staten in 1999 China versloegen in een strafschoppenreeks om het WK vrouwenvoetbal te winnen, was de jonge Ali Riley een van de 90.185 aanwezige followers. De toen 11-jarige Riley keek toe hoe Brandi Chastain de beslissende penalty scoorde, haar trui uittrok en triomfantelijk op haar knieën viel.
Vierentwintig jaar later speelt Riley in haar eigen WK. Ondanks dat ze in Californië is geboren en getogen, vertegenwoordigt Riley, 35, sinds haar tienerjaren internationaal Nieuw-Zeeland. (Haar vader, John, komt uit Christchurch.) Maar nadat ze zelf de golf van groei in het vrouwenvoetbal heeft meegemaakt, hoopt ze nu dat haar group haar rugbyminnende land zal helpen vallen voor de sport zoals het group van de Verenigde Staten het in Amerika een increase gaf met zijn prestaties in 1999.
“Als deze kleine meisjes in Nieuw-Zeeland zich geïnspireerd voelen om een sport op te pakken – ik hoop natuurlijk dat het voetbal is – door naar het WK te kijken, wanneer de beste spelers ter wereld en de beste groups ter wereld in hun achtertuin zitten, dan denk ik dat we op die manier iets kunnen veranderen voor vrouwen en voor jonge meisjes in Nieuw-Zeeland”, zei Riley vorige maand in een interview in Los Angeles voordat ze naar het toernooi vertrokken. “Dus dat is mijn droom.”
De foundation van die droom werd afgelopen donderdag gelegd, toen Nieuw-Zeeland Noorwegen met 1-0 verblufte en de eerste overwinning boekte in zes reizen naar het WK.
Tijdens haar interview na de wedstrijd zorgde Riley ervoor dat ze, terwijl ze haar tranen bedwong, haar handen naar de digital camera flitste, waarbij ze duidelijk haar geverfde vingernagels liet zien – een hand in het lichtblauw en roze van de Trans Satisfaction-vlag en de andere in de regenboogkleuren van de LGBTQ Satisfaction-vlag – zoals ze verklaarde: “alles is mogelijk.”
Riley’s nagels waren allebei een blijk van steun – een plaatselijke krant verklaarde haar een “hetero, homo icoon‘ – en ook een van kleine rebellie.
De FIFA verbood regenboogarmbanden “One Love” voorafgaand aan het WK voor heren van vorig jaar in Qatar, omdat ze zeiden dat ze zouden worden beschouwd als provocaties jegens het gastland en een schending van de uniformregels van de FIFA. De FIFA probeerde voor het vrouwentoernooi een andere naald in te rijgen, waardoor veelkleurige ‘Unite for Inclusion’-armbanden in een evenement met tientallen homoseksuele spelers.
Riley’s nagellak was dus een doelgerichte oplossing.
Rachel Allison, een sociologieprofessor in de staat Mississippi en de auteur van “Kicking Middle: Gender and the Promoting of Girls’s Skilled Soccer”, zei dat wat Riley’s interview onderscheidde van andere virale momenten, zoals Abby Wambach die haar toenmalige vrouw kuste na de overwinning van de Girls’s World Cup 2015 in de Verenigde Staten, was dat Riley’s acties met voorbedachten rade waren.
“Gelijkheid en inclusie zijn centrale waarden in de vrouwenvoetbalgemeenschap”, zei Allison. “Om te zien dat een speler als Ali Riley duidelijk weet dat ze op het punt staat zichtbaar te worden door haar group aan te voeren en vooruit te plannen om deze verklaring af te leggen, is ongelooflijk moedig.”
Lise Klaveness trekt geen vuisten. Het is niet haar stijl. Voor sommigen is dat een probleem. Voor Klaveness, een voormalige speler van het nationale group die nu voorzitter is van de Noorse voetbalfederatie, is ze gewoon wie ze is.
Dus zal ze de FIFA lastig vallen over haar ethische conflicten, over de behandeling van arbeidsmigranten bij WK-projecten, over de rechten van vrouwen en homo’s. Ze zegt het graag, indien nodig, rechtstreeks tegen de (meestal mannelijke) officers op FIFA-bijeenkomsten en eist dat zij, als voetballeiders, de sport – en zichzelf – aan een hogere morele en ethische norm houden.
“Politiek maakte het me een beetje meer zichtbaar, en misschien willen mensen me vertellen: ‘Wie denk je dat je bent?’ op verschillende manieren”, zei de 42-jarige Klaveness in een interview voor het WK vrouwenvoetbal. Openlijk vragen stellen over mensenrechten en goed bestuur, zei ze, had ook een prijs.
Ze gelooft ook dat haar standpunten die van haar federatie en haar land weerspiegelen. En ze zegt dat ze niet zal stoppen met erop te drukken. ‘Ik ben erg gemotiveerd’, zei ze, ‘en de dag dat ik dat niet ben, cease ik. Ik heb niets te verliezen.”
